“Kundiman” is both a genre of tender Tagalog love song and, in José Rizal’s hands, a quiet act of patriotism. Written under Spanish colonial rule, the poem speaks in the language of devotion — longing, fidelity, sacrifice — but the beloved is the Motherland.
By adopting the kundiman’s intimate voice, Rizal transforms private affection into a vow to suffer, endure, and work for the country’s awakening.
Tunay ngayong umid yaring dila’t puso
Sinta’y umiilag, tuwa’y lumalayo,
Bayan palibhasa’y lupig at sumuko
Sa kapabayaan ng nagturong puno.
Datapuwa’t muling sisikat ang araw,
Pilit maliligtas ang inaping bayan,
Magbabalik mandin at muling iiral
Ang ngalang Tagalog sa sandaigdigan.
Ibubuhos namin ang dugo’t babaha
Matubos nga lamang ang sa amang lupa
Habang di ninilang panahong tadhana,
Sinta’y tatahimik, iidlip ang nasa.
Cool. Awesome. Touching. Astig!
Sana may natitira pang kabataan ngayon ang nais ay mabasa ang kasaysayan, ,
Ang kabataan ang pagasa ng bayan,
di man tao literal na sinasakop ng ibang lahi, makikita ang kanilang pag sakop sa pamamagitan ng kanilang mga produkto, tinatangkilik , ang produkto ng iba
Asan ang pagmamahal sa sariling bayan?